زندگی در استرالیا - قاره اقیانوسیه

اینجا کسی نگران نرخ دلار نیست کسی نگران مسایل سیاسی دولتها نیست، کسی نگران حمله و جنگ نیست ، کسی نگران سیاست و تورم نیست.... رییس جمهور تونی آبوت وضع اقتصاد و کار رو درست نکرد به راحتی عوضش کردن بدون اینکه مردم در استرس باشن بدون اینکه کسی کشته بشه. فقط و فقط چند روز تلویزیون ملی استرالیا بصورت آنلاین اتفاقات پارلمان رونشون میداد.هرکس می خواست بدونه چه خبره پیگیری می کرد ولی عامه مردم کاری به سیاست ندارن.

من غرب زده نیستم اتفاقا کشورم رو خیلی دوست دارم ولی واقعیتهایی زندگی با آرامش و زندگی در استرس و نگران هرلحظه و آینده دخترم بودن باعث شد بدنبال اهدافم برم از کشورم.

نمیگم اینجا خوب مطلقه اینجا هم مشکلات خودش رو داره اصلا مگه دنیا بدون مشکل میشه؟فقط شکل و نوع مشکلات فرق دارن یا بقول آکادمی گوگوش جنس مشکلاتش با ایران متفاوته و این تفاوت رو من دوست دارم . 

اینجا هم باید هواست به بچه ات باشه چه دختر چه پسر، اینجا هم در معرض سوءاستفاده هستند بچه ها ولی نکته قابل توجه اینه که اینجا آموزشهایی وجود داره که از تو سن پایین بچه ها بتونن خوب رو از بد تشخیص بدن. اینجا حق نداری بچه 6 یا 7 ساله و یا حتی 10 ساله ات رو بزاری از مدرسه تنها بیاد خونه.اینجا تا پایان 12 سالگی بچه نباید تنها باشه چه در راه مدرسه چه در خانه چه در ماشین چه در استخر و ... هیچجا اجازه نداری بچه ات رو تنها بزاری مگرنه با پلیس و پیگردهای قانونی مواجه میشی.

اینجا سیگار و مواد مخدر خیلی گرونه واقعا خیلی معدود تو خیابون میبینی کسی سیگار میکشه. اینو خیلی دوست دارم. اینجا مشروبات الکلی ارزونه مثل همه جای دنیا ولی فروختنش به زیر18 سال ممنوعه و پیگرد قانونی داره.اینجا وقتی مشروب میخری حق نداری تو دستت بگیری حتما باید تو پاکت بزاری. اینجا قانونها مردم رو کنترل میکنن و دوربینها میبینن.اینجا هر شخصی یک دوربین پلیس است چون هر موردی که مخالف قانون باشه رو اگه ببنن به پلیس اطلاع میدن.

اینجا بچه ها رو باهوش بار میارن و بهشون اعتماد بنفس میدن بهشون میگن شما از والدینتون بیشتر می فهمین چون متعلق به نسل جدید هستید و حالا این خود شما هستید که با مدیریت در خانه می تونید بچه تون رو با شرایط و قوانین خودتون و قوانین استرالیا در بالانس بزارید.

اینجا به بچه ها یاد می دن ترس معنی نداره ، اینجا معلم حق نداره با بچه بد رفتار کنه بخاطر درس نخوندن ...اینجا هرکس باید جایگاه خودشو پیدا کنه.

اینجا یک بچه میتونه یک موسیقی دان خوب یا یک ورزشکار یا یک رقصنده یا یک دیزاینر یا یک مهندس یا یک دکتر باشه. اینجا شغلت تعیین کننده شخصیتت نیست.

اینجا هر کاری داشته باشی چه رفتگر باشی چه دکتر چه مهندس باشی چه فروشنده و... آخر هفته ها میتونی باتوجه به سطح درآمدت تفریح کنی.اینجا همه انسان هستن وقتی ویزیت دکتر داری خود دکترت میاد تو اتاق انتظار دنبالت و اصلا براش مهم نیست چه کاره هستی براش این مهمه که یک انسانی هستی که رفتی پیشش برا درمان.

اینجا وقتی داری رانندگی میکنی کسی نمیخواد زرنگی کنه کسی نمیخواد لایی بکشه کسی رو دستت نمی پیچه همه بهم گیووی ( راه دادن) میکنن تو هر شرایطی راننده ترمز میزنه برای عابر پیاده...اینا تو فرهنگشونه

اینجا رو دوست دارم چون حس آزادی و امنیت دارم چون حس انسان بودن دارم .

اینجا فقط یک کار داشته باشی که به دلار پول بگیری مطمین باش میتونی راحت زندگی کنی. فقط و فقط با فرهنگ و ذهنیت ایرانی نباش. من نمیگم فرهنگ ایران بده فقط میگم تو ایران همه ما یاد گرفتیم زرنگی کنیم تا جلو بیفتیم. اینجا یک رو باش تا پیشرفت کنی.

البته تو محیط های کاری اینجا هم زیرآب زدن هست مثل همه جا.اینجا هم انسانهای دو رو و دودره باز هست ولی نکته مهم اینه که آمارشون کمتره