الینا چندتا دندان خراب داشت که دکتر تشخیص داد باید کشیده بشن تا به دندانهای بزرگسالیش صدمه نزنن و بعد از مشورت با چندتا دکتر متخصص بالاخره تصمیم گرفتیم دندانهای الینا رو بکشیم...بمون گفتن بچه باید بیهوش بشه و از اونجا که حس خیلی بدیه برا پدر و مادر ما اول موافقت نکردیم بعد که دیدیم چاره ای نداریم و تو استرالیا با بیحسی دندان بچه رو نمیکشن ماهم قبول کردیم الینا بیهوش شه...برا استرالیاییها و دندانپزشکاشون خیلی مهمه که بچه براش موردی پیش نیاد که تاثیر منفی یا ترس تو ذهنش بمونه برا همین بیهوش میکنن بچه ها رو ...

از چند روز قبل با ما از مطب دندانپزشک تماس میگرفتن برا کارهای قبل از عمل و یادآوری و چک کردن موارد و پروسیجر... یک روز قبل از عمل دکتر بیهوشی زنگ زد و کلی صحبت کرد و راجع به شرایط عمومی الینا سوال پرسید و موارد و پروسیجر بیهوشی رو توضیح داد... روز عمل طبق قرار ساعت 9 ما تو بیمارستان بودیم و از 9:30 کارهای الینا شروع شد و اول یک پرستار اومد کلی باهاش حرف زد و وزنش و قد و شرایط عمومیش رو چک کرد و رو هر دوتا دستش یک پماد زد و چسب زد رو دستهاش بعدش برد ما رو تو اتاق انتظار که پر از اسباب بازی بود و الینا شروع به بازی کرد و بعدش ازش پرسیدن شربت شکلاتی دوست داری یا توت فرنگی؟الینا هم انتخاب کرد و یک شربت رو براش اوردن و خورد بعد الینا سست شد و رو تخت خودش رفت دراز کشید و شروع کرد با تبلت بازی و بعدش کم کم گیج و سست شد و دکترش اومد و مجدد دکتر بیهوشی اومد و چک کرد که پماد دستش وضیعتش چطوره....تو استرالیا قبل از اینکه طرف رو بیهوش کنن اول با یک پماد مخصوص چک میکنن ببینن طرف به مواد بیهوشی حساسیت داره یا نه...

بعد تن من یک روپوش کردن با کلاه و با الینا(الینا با لباسهای خودش) رفتیم تو اتاق عمل و براش رو تحت بادکنک اوردن و کلی باهاش حرف زدن و در حین بادکنک باد کردن یک پرستار ،ماسک بیهوشی رو گذاشتن رو صورتش بعد از تقلا و تلاش بالاخره بعد از 2 دقیقه بیهوش شد بچه...سخت ترین بخشش همین بود که ببینی با ماسک میخوان بچه ات رو بیهوش کنن و اون تقلا میکنه...بعد بمن گفتن الان کامل خوابید ببوسش و برو و منو از اتاف بیرون کردن و عمل الینا شروع شد در طی 90 دقیقه ای که الینا تو اتاق عمل بود عکس X-Ray رو گرفتن و دندانهاش رو کشیدن و پر کردن و در کل همه کارهاش رو انجام دادن و قبل از بهوش اومدن الینا دوباره من رو صدا زدن و رفتم تو اتاق ریکاوری و الینا رو تو بغلم گذاشتن و بچه تو بغل خودم بهوش اومد...

واقعا برخورد پرسنل بیمارستان عالی بود و همشون فقط به این توجه می کردن که بچه شاد باشه و احساس ترس نداشته باشه و شرایط عمل و همه چیز واقعا در بهترین شرایط موجود بود من نمیدونم تو ایران چقدر باید هزینه میکردیم تا چنین امکاناتی رو داشته باشیم و ایا اصلا بیمارستانی تو ایران هست که از پرسنلش تا دکترهاش در خدمت یک بچه باشن یا نه...البته که هست ولی برا یک آدم معمولی چنین امکاناتی نیست اینجا من و بچه ام یک مهاجر هستیم ولی با امکانات...اگه هزینه زندگی بالاست...اگه مالیات زیادی میگیرن،درعوض همون مالیات رو خرج زیرساختهای شهر میکنن ...